Rozdział 1 - Kim jesteś?

    Dziś jest ten dzień. Minęło równo 10 lat od śmierci rodziców. Przysięgłam sobie że ta data rozpocznie moje działanie i tak też się stało. Gdy tylko zapadł zmrok, zabrałam broń, prowiant, a następnie dosiadłam swojego konia i wyruszyłam w poszukiwaniu pomocy, planowałam także odnaleźć Teverana. Ktoś musi zająć tron, kiedy Derwa zostanie zgładzona. Derwa, tak nazywała się obecna władczyni Sembrii, mam nadzieję że już niedługo skończy się jej władza, ludzie przestaną bać się własnego cienia i na nowo zagości spokój.

    Zaczęłam poszukiwania od lasu, który znajdował się jakąś godzinę drogi na wschód od Sembrii. Las o tej porze wygląda naprawdę przerażająco, na każdym kroku trzeba być czujnym, bestie odesłane przez Derwę nadal żyją w tej puszczy.  Nie wiedziałam dokładnie gdzie mam podążyć, mniejsze miasteczka, wsie, pojedyncze domki w głębi lasu. Może w jaskiniach ukrywają się Ci co odeszli 10 lat temu? Tego nie wiem. Kiedy znalazłam się w mroczniejszej części lasu, byłam zmuszona zrobić postój. Zeszłam z konia i przywiązałam go za wodze do drzewa. Udało mi się znaleźć w tych ciemnościach kilka kawałków drewna, które wykorzystałam do zrobienia ogniska. Rozpaliłam je z pomocą kamieni, uderzałam jeden o drugi aż pokazały się iskry. Rozejrzałam się dookoła, nie widziałam nic prócz ogromnych drzew, ich korony były tak duże że nie pozwalały by światło księżyca oświetlało mi dalszą drogę. Nie byłam przekonana do tego miejsca, wiedziałam że jeśli teraz zasnę, może się to dla mnie źle skończyć. Siedziałam przy ognisku tak długo, aż pojedyncze promienie słońca znalazły drogę do wnętrza lasu. Zgasiłam ognisko i nie czekając ani chwili dłużej wsiadłam na konia i ruszyłam w dalszą podróż.

   Wędruje już od 4 dni. Czuje zmęczenie, głód oraz pragnienie, nie miałam dużo zapasów ponieważ zbyt duży ekwipunek był by uciążliwy. Nie znalazłam również żadnego sojusznika. Zero. Wiedziałam jednak że nie mogę się poddać, mam cel, który musi zostać zrealizowany.

   Kierowałam się przed siebie gdy nagle koń zaczął wariować. Pośpiesznie uspokoiłam go  i zsiadłam z niego, kucając schowałam się za gęstymi krzakami, pozostawiając konia z tyłu. Nic nie widziałam. Kiedy byłam przekonana że nikogo tu nie ma postanowiłam kontynuować podróż, wtedy usłyszałam coś na podobieństwo szczekania. Wilki… Już miałam uciec, kiedy jakaś dziewczyna rzuciła się na mnie ze śmiechem. Wstałam niemalże od razu wyciągając szable i celując w dziewczynę, w jej obronie stanął ogromny biały wilk czujnie mnie obserwując i wystawiając swoje kły w celu zastraszenia mnie. - Kim jesteś? – zapytałam nie spuszczając oczu z wilka. Dziewczyna z pozycji leżącej przeszła do pozycji siedzącej i z uśmiechem na twarzy powiedziała:

- Długo nie widziałam żadnego człowieka w tej części lasu.

Nic nie odpowiedziałam, byłam zbyt skupiona na wilku, który czując jak dziewczyna klepie go po grzbiecie odszedł i stanął za nią. Dziewczyna wyglądała jak Indianka, ona jak i wilki byli pomalowani czerwoną farbą.

- Chyba się mnie nie boisz? – zapytała roześmiana.

- Kim jesteś? – spytałam ponownie, ostrożnie chowając broń,

- Och przepraszam, ten las całkowicie pozbawił mnie manier – zaśmiała się -  nazywam się Fanny, co w języku moich przyjaciół oznacza Wolność. Nadali mi je ponieważ jestem człowiekiem, który żyje bez żadnej władzy i jednym słowem jest wolny.

- Te wilki to Twoi przyjaciele? – zapytałam rozglądając się dookoła,

- Przyjaciele i rodzina, wychowali mnie. – powiedziała z uśmiechem na twarzy.

- Co się stało z Twoją rodziną ?

- Nie wiem… - powiedziała obojętnie – nigdy ich nie znałam, nasz przywódca znalazł mnie jako niemowlę w tym lesie i przygarnął. A Ty nie powinnaś siedzieć teraz w ciepłym domku z rodzicami ?

- Moi rodzice nie żyją … - powiedziałam z nutą smutku.

- Och.. przykro mi. W takim razie chodź ze mną, a pokaże Ci moją kryjówkę. Możemy Cię przygarnąć – powiedziała uśmiechnięta

- Przykro mi, ale nie potrzebuję by ktoś mnie przygarniał. Szukam sojuszników do walki z Derwą, próbuję także odnaleźć Teverana. Chyba wiesz o kim mówie? – powiedziałam ciekawa czy wie co się stało 10 lat temu.

- To że mieszkam w lesie nie znaczy że jestem zacofana – i znowu ten irytujący śmiech – pomogę Ci

- Doprawdy? Jak mogłabyś mi się przydać? Wiesz gdzie go znajdę?

- Nie, ale jestem dobrym tropicielem, umiem sobie radzić w trudnych warunkach, nie wydaje mi się żebyś Ty też potrafiła. Zresztą … od zawsze marzy mi się przygoda ! To co mogę iść? Na pewno nie pożałujesz.

Chwilę myślałam nad jej słowami, aż doszłam do wniosku że ma rację, nie poradzę sobie sama w tym lesie, ona zna go milion razy lepiej ode mnie. Zgodziłam się. Wilk stojący za nią spojrzał na mnie swoimi niebieskimi ślepiami,  wtedy usłyszałam w swojej głowie głos „Nie pozwól by stała się jej krzywda” oszołomiona spojrzałam  na wilka, który się wycofał i zniknął w mroku. Potrząsnęłam głową, to tylko złudzenie. To nie możliwe by zwierzę przemówiło do mnie w myślach.

- W takim razie ruszajmy -  oznajmiłam po czym chciałam wrócić na konia, lecz dziewczyna złapała mnie za ubranie i pociągnęła w swoją stronę.

- O co Ci chodzi? – zapytałam zła

- Koń musi zostać – powiedziała niemalże szepcząc zbliżając się do mnie,

- Dlaczego?

- To co ukrywa się w lesie wyczuje jego zapach i zacznie nas ścigać. Koń jest dla nas zagrożeniem.

- Nie mogę zostawić go samego na pastwę losu! – oburzyłam się

- Spokojnie, znam miejsce w którym żyją dzikie konie, możemy go tam zaprowadzić.

- Gdzie znajduje się to miejsce? – spytałam nie do końca przekonana.

- Po drugiej stronie jeziora, blisko naszej kryjówki

- No dobrze, w takim razie nie traćmy czasu i ruszajmy już.

Złapałam konia za wodze i ruszyłam śladami Fanny.