Rozdział 19 - Jesteś tchórzem!

Kiedy otworzyłam oczy, znajdowałam się na polu bitwy. Wokół mnie panował chaos, dzikie zwierzęta atakujące ludzi i oni, próbujący się bronić.

- Nie stój tak, tylko uciekaj! –usłyszałam krzyk mężczyzny.

- Co się… - ten mężczyzna… znowu śnie… w momencie w którym spojrzałam na mężczyznę zrozumiałam gdzie się znajduje. To Sebmria, mój dom. Nie tylko znajduję się na polu bitwy, która miała miejsce 10 lat temu, ale stoją twarzą w twarz ze swoim ojcem.

- Szybko schowaj się gdzieś, tutaj jest niebezpiecznie! – znów wydał okrzyk i pobiegł w stronę zamku.

Bez zastanowienia, pobiegłam za nim. Do tej pory, kiedy widziałam rodziców, to właśnie dlatego że chcieli mi coś przekazać. Czyżbym miała teraz dowiedzieć się czegoś istotnego? Mimo że kilka razy się widzieliśmy w wizjach, teraz zachowuje się jakby mnie nie pamiętał. Nagle mnie olśniło. Skoro zostałam tu przeniesiona, najlepiej będzie jeśli się ukryję i będę obserwować wszystko z boku, w ten sposób dowiem się co Derwa powiedziała mojej matce oraz kto zabił mi ojca.

Gdy ojciec dobiegał na szczyt schodów, postanowiłam zostać na dole. Teraz powinien pokazać się morderca, dokładnie w miejscu w którym stoi znalazłam go będąc dzieckiem. Ojciec otworzył bramę i w tym samym momencie wyskoczył na niego mężczyzna z nożem, mój tata okazał się szybszy i unikając ciosu, prześliznął się do środka. Jak to? Przecież tata zginął tamtego dnia, jestem pewna że to był on.

- Ratunku! Tatusiu, mamusiu! Gdzie jesteście?!  Boję się!! Tatusiu!  - mała zapłakana dziewczynka, biegła ile sił w nogach w stronę zamku. To byłam ja, wszystko by się zgadzało gdyby nie to że mój ojciec teraz żyje. Nagle dostrzegłam światło, które poleciało w małą mnie, jednak ona biegła dalej jakby nic się nie stało. Znajdując się na górze, zaczęła wręcz wyć z przerażenia i wołać tatę. Co jest grane? Przecież widziałam że osoba, która tam leży jest mi zupełnie obca. Opanowałam swoją frustrację i czekałam aż wybiegnę z zamku, po tym jak umrze moja mama. Gdy tylko do tego doszło, pozwoliłam małej sobie uciec, a sama poszłam zobaczyć ich ciała. Najpierw mężczyzna. Leżał ten sam napastnik, który zginął, to nie był mój ojciec, więc dlaczego? Skoro mój ojciec tutaj nie zginął, to czy…

- Mamo! – wparowałam do zamku, mając mętlik w głowie. Już sama przestałam rozumieć co jest prawdziwe, a co tylko snem. Na środku głównej Sali leżało ciało kobiety. W rzeczywistości powinna być to moja mama, lecz tylko w rzeczywistości… Na ziemi leżała obca kobieta z poderżniętym gardłem. Nigdzie nie widziałam rodziców. Idąc w głąb zamku, miałam nadzieję odnaleźć jakieś wskazówki.  

- Dobrze Cię widzieć – usłyszałam zza pleców głos wiedźmy.

- Co zrobiłaś moim rodzicom? – zapytałam zaciskając pięści

- Twoi rodzice nie żyją zapomniałaś? – zachichotała, słyszałam że idzie w moją stronę, więc się odwróciłam. Pusto. Nikogo tu nie ma…

- Giń!!!- do moich uszu w kółko docierało to słowo, miałam wrażenie że jestem otoczona przez setki osób, wykrzykujących je. Upadłam na kolana, zasłaniając dłońmi uszy i zacisnęłam oczy, nie mogąc znieść potwornego bólu. Jeśli to się nie skończy pękną mi bębenki. Nie mogąc tego znieść sama zaczęłam krzyczeć, moje ręce zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa i powoli kierowały się po nóż leżący naprzeciwko mnie. Skąd on się tam wziął? Kiedy go złapałam wycelowałam ostrze w stronę brzucha. Pocąc się i drżąc z przerażenia, próbowałam się powstrzymać. Wtedy spojrzałam na swoje dłonie i zobaczyłam coś dziwnego.  Co to jest?! Na moich rękach dostrzegłam coś na kształt dłoni, jednak były prześwitujące nie mogłam stwierdzić czy należą do kobiety, mężczyzny, a może dziecka…

- Giń! – podniosłam wzrok przed siebie i dostrzegłam postać która błyskawicznie przeleciała przez moje ciało niczym duch, wbijając przy tym nóż w moje ciało.

               

- Erin! Obudź się! Nic się nie dzieje! Jesteśmy już na miejscu!

- Brian? – wyszeptałam, otwierając oczy.

- Udało nam się! Dotarliśmy na tą górę!

- Derwa… - mówiłam bardziej do siebie, próbując zrozumieć swój sen.

- Pozwólcie jej odpocząć. – czyj to głos? Bardzo dostojny, a zarazem wzbudzający grozę. Na pewno nie należał do moich towarzyszy.

- Znalazłeś Teverana? – wydusiłam mając przed sobą, szczęśliwą twarz chłopaka.

- Czy znalazłem? Właśnie jesteśmy w jego domu! – próbował swój entuzjazm przerzucić na mnie, ale myśli odnośnie snu, działały jak tarcza odbijając wszystko co do mnie mówił.

                - Brian! Gdzie jesteś?! – nie wiem co się dzieje z moim ciałem ale zaczyna mnie to niepokoić. Kiedy obudziłam się po tym strasznym śnie, byłam ledwo żywa i po chwili znów zasnęłam. A teraz? Wstałam jak gdyby nigdy nic, pełna energii, nie przejmując się snem, szukałam chłopaka.

- Twój przyjaciel trenuje z pozostałymi – usłyszałam głos dobiegający z wejścia do jaskini. To znów był ten obcy głos.

- Możesz mnie zaprowadzić? – zapytałam odwracając się i zaniemówiłam. Teveran. Jest zdecydowanie potężniejszy niż mi się zdawało. Nigdy nie miałam okazji zobaczyć go z takiego bliska, jednym słowem jest niesamowity.

- Niestety muszę Ci odmówić – odrzekł siadając.

- Co? Ale dlaczego?

- Powinnaś odpocząć, ktoś zastosował na Tobie silną technikę iluzji, co powodowało Twoje sny.

Iluzja? Kto mógłby być do tego zdolny? Czyżby światło, które widziałam w ostatnim śnie było odpowiedzią na to pytanie? Nie możliwe.

- Czy mogłaby wasza wysokość powiedzieć coś więcej na temat tej iluzji? – zwróciłam się należycie, może i został wygnany, ale dla mnie to on jest władcą, którego potrzebujemy i przed którym zamierzam składać pokłon.

- Wasza wysokość? Kiedy to ostatni raz mnie tak nazwano? Ech… Proszę zwracaj się do mnie po imieniu. – mimo że jego głos wydał mi się smutny, miałam wrażenie że uśmiecha się na wspomnienie swojej dawnej pozycji w ludzkim społeczeństwie.

- Proszę wybaczyć, ale jestem zmuszona odmówić.  Ta podróż zajęła mi zbyt wiele czasu, nawet nie jestem wstanie określić ile dokładnie. Moim Królem zawsze był i pozostanie wspaniały smok, który troszczył się o swoich poddanych, dzięki któremu magiczne istoty zaczęły jednoczyć się ludźmi.

- Nie zasługuję na to by dłużej nosić to miano. Zostawiłem swoich poddanych w chwili, gdy najbardziej mnie potrzebowali. – przerwał mi próbując stawiać na swoim.

- Byłeś bezsilny! – krzyknęłam, w skutek czego ugryzłam się w język, aby opanować emocje. – Ta wiedźma korzysta z czarnej magii! Wszyscy zostali przez nią omamieni. Sembria nie jest już tym samym miejscem co kiedyś! Rodzice uczą swoje dzieci w domach, żeby tylko wiedźma się o tym nie dowiedziała! Dzieci… nie śmieją się tak jak kiedyś, kiedyś wychodząc na spacery widziałam mnóstwo dzieciaków które krzyczały podczas zabawy, okazując w ten sposób to jak dobrze się bawią. A teraz? Oczywiście nie przestały krzyczeć… Krzyczą nadal… A to dlatego że ich zabawa, przerodziła się w piekło! Derwa zmusza je do ciężkiej pracy! Na każdym kroku są bite przez jej ludzi, albo straszone przez te bestie. Kobiety traktuje jak śmieci, jeśli uzna że któraś wygląda lepiej od niej, oszpeca jej twarz i wtrąca do lochu! Mężczyźni… Są zmuszeni walczyć ze sobą o przetrwanie… Nie ważne czy są to bracia, ojciec z synem, czy też najlepsi przyjaciele. Racje żywnościowe zostały ograniczone co doprowadza do ciągłych zamieszek. Nie rozumiesz? Potrzebujemy Cię! Potrzebujemy wielkiego przywódcy! A jesteś nim Ty! Smok, który zjawił się znikąd i uratował naszego wcześniejszego władcę, który został zaatakowany wracając z jednego z ważnych spotkań. Tata mi opowiedział tą historię… Mimo że smoki były postrzegane jak diabły, Ty go uratowałeś… Mimo że byłeś tylko małym smokiem, zaryzykowałeś dla człowieka… Twoja matka zginęła przez jednego z naszych ludzi, dlatego nas obserwowałeś. Nigdy nie zależało Ci na zemście, chciałeś tylko byśmy za tą wyrządzoną krzywdę zapewnili Ci schronienie… gadający smok… dawało Ci to spore szanse i tak też się stało. Król przyjął Cię do Sembrii i z czasem zostaliście przyjaciółmi. Nie miał dzieci, dlatego też na łożu śmierci mianował Cię nowym przywódcą. Nikt nie dawał Ci szans na pełnienie tej roli, ale Ty pokazałeś że się mylą!

- To było dawno… Jestem już starym smokiem, nie zdziałam zbyt wiele…

- W takim razie, pomyliłam drogę… - opuściłam głowę, do oczu zaczęły napływać mi łzy, a dłonie zacisnęłam mocno, nie mogłam pozwolić by emocje wzięły górę. Czy on naprawdę nie chce mi pomóc? W takim razie po co mnie wzywał? To też była tylko iluzja?

- Nie pomyliłaś się, to mnie szukałaś.

- Nie… Lepiej będzie jeśli ruszę, szukać prawdziwego Władcy Sembrii. Teveran, którego znałam uniósłby dumnie głowę i znów pokazał się na niebie, kierując wzrok tych biednych ludzi ku górze, dając im nadzieję. Właśnie takim smokiem jest ten którego poszukuję…

- Ty nic nie rozumiesz.

- Jesteś tchórzem! – wrzasnęłam nie mogąc słuchać dłużej tych bredni.

- Erin!!! – w odpowiedzi na mój krzyk, ktoś mnie zawołał, odwróciłam się w stronę z której dobiegał krzyk i nie mogłam uwierzyć na własne oczy…